این آدم‌های باورپذیر و ملموس

محمدحسین مهدویان با وجود این‌که خود متولد دهه‌ی ۱۳۶۰ است با ساخت فیلم اولش «ایستاده در غبار» توانست به ‌درستی به فضای سال‌های قبل انقلاب تا دوران جنگ نزدیک شود و جزییات بصری را هم با کمترین خطا تصویر کند.

بی‌تردید هر فیلمسازی که بر اساس یک زندگینامه یا ماجراهای واقعی، فیلم داستانی می‌سازد با چالش بزرگ مقایسه‌ی روایتش با نمونه‌ی اصلی روبه‌رو می‌شود. از این رو هر لغزشی در روایت‌پردازی ممکن است کار دست فیلمساز بدهد و حتی فیلم را به تباهی بکشاند. در این موارد فیلمساز حتی اگر از بعد فنی و تصویرسازی هم موفق عمل کرده باشد به دلیل عدم تطابق با واقعیت، تمامیت اثر زیر سوال برده می‌شود. در همین راستا، مخاطبان با دیدن دو فیلم مهدویان که بر اساس داستان‌های واقعی ساخته شده‌اند، می‌توانند نسبی‌گرایی او به رخدادهای مربوطه را کشف کنند؛ این‌که نگاه مهدویان افراطی و تفریطی نیست و با وجود محدودیت‌ها و ممیزی‌های احتمالی به دلیل سوژه‌های ملتهب سیاسی آن سال‌ها منجر به خودسانسوری نشده، به ‌خودی‌ خود تحسین‌برانگیز است. او توانسته حقیقت را حتی در لایه‌ای محافظه‌کارانه روایت کند طوری که بیننده با هر گرایش و تفکری احساس نکند که به شعورش توهین شده است. به ‌علاوه فضاسازی، میزانسن‌ها، فیلمبرداری، طراحی صحنه و لباس، چهره‌پردازی و حتی موسیقی، آن قدر درست و دقیق هستند که تماشاچی بیشتر غرق دنیای فیلم شود.

سازندگان «ماجرای نیمروز» ما را به عمق شخصیت‌ها نزدیک می‌کنند و تمام قهرمان‌های فیلم از شخصیت احمد مهران‌فر با بازی حرفه‌ای و پخته‌اش گرفته تا نقشی که جواد عزتی ایفا کرده است، همگی شخصیت هستند و از تیپ فاصله گرفتند. شخصیت کمال با بازی باورپذیر و ملموس هادیی حجازی‌فر خارج از کلیشه‌های مرسوم با طنازی‌های گاه‌ و بی‌گاه خود، فضای خشن و ملتهب درام را می‌شکند. او در عین حال که رگه‌هایی آنارشیستی در برخورد با دشمن دارد، از روحیه‌ای لطیف و شکننده نیز برخوردارست و این پارادوکس باعث نوعی طنز ظریف در موقعیت شده است. از سوی دیگر شخصیت مسعود با رویکردی به‌ کل متفاوت و نگرش اصلاح‌طلبانه‌وارش، سعی در برخوردی ایجابی با مخالفان دارد. در ضمن طیف وسیع فکری در میان نیروهای وفادار به انقلاب در گروه مقاومت جالب توجه است؛ هم‌چنین روایت روزنامه‌وار و گزارشی اثر که در فیلم اول مهدویان هم استفاده شده بود، بر فضای غالب فیلم سوار شده و توانسته به روح اثر نزدیک شود.

نقطه ضعف فیلم هم می‌تواند این باشد که مخاطب در انتهای داستان هم‌چنان تشنه‌ی صحنه‌های تعقیب ‌و گریز و فضایی ملتهب‌تر باقی مانده است؛ چرا که به تماشای فیلمی نشسته بود که به دلیل نوع ژانرش و دست باز فیلمساز می‌توانست اکشن‌تر و هیجان‌انگیزتر از این شود ولی در عوض، به اثری دیالوگ‌محور و فاقد نقاط عطف دراماتیک بدل شده است. با این وجود، «ماجرای نیمروز» در کل اتفاق خوشایند و قابل تقدیری در سینمای امروز ایران است و مهدویان با ساخت چنین فیلم‌های قهرمان‌محوری می‌تواند نسیمی تازه در سینمای بیش از حد اجتماعی‌شده‌ی این روزها باشد.