1.5 ستاره

یکی از نقاط قوت «چ» این است که سراغ یک شخصیت معاصر رفته. شخصیتی که بین ما نیست و ما او را به عنوان یک قهرمان می‌شناسیم. با استناد به اسم فیلم، اگر موضوع فیلم، شخصیت چمران است، به هر حال باید شناخت کاملی از این شخصیت به مخاطب بدهد. هر چند قرار نیست کل زندگی‌اش را نشان بدهیم اما فیلم باید مخاطب را توجیه کند که این شخصیت چرا قهرمان است. قهرمان باید عمل قهرمانانه انجام بدهد، کاری کند که ما نمی‌توانیم انجام بدهیم، کاری که ما هم آرزو داریم اگر در موقعیت او بودیم، انجام بدهیم ولی توان انجامش را نداریم. قهرمان یا باید مثل آرنولد توان جسمانی فوق‌العاده داشته باشد، یا مثل پوآرو توان ذهنی بیش از ما داشته باشد یا از نظر روحی بتواند بخشش‌ها و ایثارها و فداکاری‌هایی خارج از حد ما به خرج دهد. اما قهرمان «چ» این گونه نیست. چمران فیلم منفعل است و در ماجرای پاوه نقش چندان تاثیرگذاری ندارد. وقتی قرار است فقط برای یکبار سراغ شخصیت چمران برویم، باید تصویر دقیق‌تری از شخصیت او به مخاطب بدهیم. چمرانی که ذهن ما می‌شناسد چریک است اما ممکن است کسی تصمیم بگیرد و بگوید که ما آن جنبه چریک بودن را قبول داریم اما کنارش گذاشته‌‌ایم و می‌خواهیم درباره جنبه عرفانی و معنوی این شخصیت حرف بزنیم. اما سینمای ما هنوز نتوانسته آن بخش اصلی زندگی چمران را نشان بدهد. به نظرم مقطع زمانی که در این فیلم انتخاب شده، انتخاب مناسبی نیست. حالا ما باید حسرت چه ویژگی این چمران فیلم را بخوریم. چمران فیلم به بهانه صلح‌طلبی، منفعل است. به هر حال «چ» بیشتر درباره شخصیت اصغر وصالی است؛ آن‌قدر که حتی بعضی‌ها به شوخی می‌گفتند بهتر است اسم فیلم را «و» یا به خاطر پاوه «پ» بگذاریم. در این فیلم کم‌اهمیت نشان دادن نقش ارتش به چشم می‌آید. ظاهرا قرار بوده پایان فیلم هم با حضور تکاورهای ارتش باشد اما به دلیل قهر آقای عرب‌نیا تغییر کرده. به هر حال در نهایت ما خروجی فیلم را می‌بینیم و وقتی مسائل درون فیلم و اختلاف درونی به فیلم ضربه می‌زند، این نقطه ضعف کارگردان است. الان هم به خاطر ضعف گروه و کارگردان و مشکلی که برای بازیگر وجود داشته، فیلم پایان ضعیفی دارد و به نظرم کامل نشده است.