نقدهای فیلم سینمایی خوک(Pig) (1397) , مدیسا مهراب‌پور

در هشتاد درصد مواقع تماشاگر صرفاً به این دو نفر(پژمان جمشیدی، محسن کیایی)، فیزیکشان و بامزگی‌های شخصی هرکدام می‌‌خندند نه موقعیت‌های فیلم‌نامه یا شخصیت‌پردازی یا اجرا!

انگار کارگردان شوخی‌اش گرفته باشد و بخواهد سربه‌سر تماشاگر، تاریخ، سینما، اخلاقیات و… بگذارد؛ و بعدازآن هم خنده امیرعلی که یادآور خنده قیصر در قطار در پایان «قیصر» است.

در این سینمای بی‌اعتنا به موقعیت‌های زناشویی که توجه کمی به انسان و حساسیت‌هایش دارد، ساخت چنین فیلم ارزانی که از زاویه دید زنانه به مشکلات زناشویی می‌نگرد حائز اهمیت و واجد جدی گرفتن است.

توجه ویژه به جزییات و البته دیالوگ‌نویسی بسیار خوب، «فراری» را تبدیل به فیلمی یکدست، منسجم و هدفمند می‌کند که نه تنها پرسه‌زنی‌های قهرمان‌ها بیهوده نیست که مرحله‌به‌مرحله بیشتر در لایه‌های مختلف جامعه ایران نفوذ می‌کند.

«خرگیوش» بیش از اینکه فیلم باشد (چه به‌مثابه اثری هنری و چه محصولی صنعتی یا تجاری) یک هذیان‌گویی بدون مکث است. از هر دری به در دیگر می‌زند و از سکانسی به سکانس دیگر. انگارنه‌انگار که فرم و قصه باید رابطه‌ای متقابل با یکدیگر برقرار کنند، همان‌طور که فیلم و تماشاگر یا موقعیت‌ها و دیالوگ‌ها.