بزرگترین آرزویم این است که فیلم‌هایم در ایران به نمایش در آید

به گزارش فیلسین، جعفر پناهی در یادداشت خود نوشته است: بیش از یک دهه است که از سوى نهادهاى وابسته، زمزمه‌ى مرگ ِسینماى هنرى ایران شنیده مى‌شود. حتى وقتى سینماى ایران به اسکار هم دست یافت، کوتوله‌هاى سینمایى با عنوانِ مضحک ِ” لابی‌گرى” در القاى آن کوشیدند. امسال براى اولین‌بار در تاریخ سینماى ایران دو فیلم از دو فیلمساز ایرانى در بخش مسابقه‌ى اصلى کن حضور خواهد داشت. این حضور، خود به خود بیانگر آن است که سینماى ایران زنده و پویا است.

مسلما این امر به مذاق کسانى که می‌خواستند مرگ سینماى مستقلِ ایران را با هر حیله و تهدید جشن بگیرند و یا با سوق دادن سینما به سمتِ سینماى حکومتى، سینماى مستقل را ریشه کن کنند، خوش نخواهد آمد. آشکار است که دنبال بهانه‌اى دیگر خواهند گشت. بسیارى از کشورها آرزو داشته‌اند و دارند که فیلمى در یکى از سه جشنواره‌ى الفِ _ کن ، ونیز و برلین داشته باشند. امسال با حضور فیلمسازان ایرانى در فستیوال برلین استارتِ تداوم پویایى سینماى ایران زده شد اما با جایزه نگرفتن فیلم‌ها خواستند این حضور را کم‌رنگ یا بى‌اهمیت جلوه دهند. اگر هم جایزه مى‌گرفتند، باز بهانه‌ى دیگر مى‌یافتند یا به حربه‌ى قدیمى و نخ نما شده “سیاه نمایى” ، “سیاسى” و “ضد ایرانى” روى مى‌آوردند تا عوام فریبى کنند. از دید این گروه “فیلم ایرانى” یعنى فیلمى که در راستاى اهداف حکومت یا فیلمى خنثى و بى‌خاصیت باشد. نه فیلمى که شرافت هنرى‌اش را به پاى حکومت نریزد و سازنده‌اش سر سپرده قدرت نشود. آنچه مسلم است این است که بهانه و تهدیدها همچنان ادامه خواهد داشت. ولى سینماى مستقل با راه‌هاى تازه‌تر و فیلم‌هاى خلاقانه‌تر در جهت استقلال خود خواهد کوشید، امیدوارم در ونیز هم این روند ادامه یابد. ما هم همانند تمام کشورهاى مهم صاحب سینما، از طریق همین فستیوال‌ها به بازار سینماى جهان دست یابیم.
و اما یک آرزوى شخصى: بزرگترین آرزویم به عنوان یک فیلمساز این است که فیلم‌هایم در ایران به نمایش در آید. حتى اگر در یک سینما، حتا اگر در دورافتاده‌ترین جا باشد.