بیوگرافی کامل کیانوش عیاری

متولد: 23 اردیبهشت 1330
در: ایران ، خوزستان ، اهواز

متن کامل بیوگرافی کیانوش عیاری

«من آنیک آوانسیان در سال ۵۴ در تهران متولد شدم، از ۱۲ سالگی معلوم شد دچار نارسایی قلبی هستم، اون موقع زیاد احساس نمی‌کردم. استخر می‌رفتم، کوه می‌رفتم، تو مدرسه مثل بقیه بچه‌های دیگه می‌دویدم، همیشه هم زودتر از بچه‌های دیگه خسته می‌شدم ولی هرچی بود مثل حالا نبود که تا دو قدم راه می‌رم یا مثل الان که تا دو کلمه حرف می‌زنم... دیگه نفسم بالا نمی‌‌یاد. (دیالوگ آغازین بودن یا نبودن)» آقای صاحب سبک و نامی سینما، که با ساخت هر فیلمش سوژه بکری را دست مایه فیلم‌نامه‌اش قرار می‌دهد؛ فیلم‌ساز کارکشته‌ای است، که بسیار واقع گرا و خلاقانه به تحلیل موضوعات در فیلم‌هایش می‌پردازد. عیاری تحصیلات خود را تا پایان دوره متوسطه در زادگاه خود اهواز ادامه داد و در سال‌های نوجوانی به همراه دایی و برادرش اوقات فراغت خود را با عکاسی و سینما پر می‌کرد، او هنگامی که برادرش یک دوربین سوپر هشت کانون ۱۱۸ خرید، در چند فیلم برایش بازی کرد و سپس از سال ۱۳۴۹ هر دو به انجمن سینمای جوان و آزاد اهواز پیوستند. با ورود به کانون، کیانوش به ساخت فیلم‌های کوتاه مشغول شد و در مدت شش سال پانزده فیلم کوتاه ساخت که تعدادی از آن‌ها در جشنواره‌های داخلی و خارجی موفقیت‌هایی کسب کردند. در آن دوران عیاری خوش‌فکر در کنار حسین بنی‌هاشمی، ناصر غلامرضایی و دو سه تن دیگر از استعدادهای برجسته سینمای آماتور و کوتاه شناخته شدند. نخستین حضور عیاری در سینما حرفه‌ای به نگارش فیلم‌نامه و کارگردانی «تنوره دیو» به سال ۱۳۶۴ برمی‌گردد. او که با ساخت فیلم «آبادانی‌ها» در سال ۱۳۷۱ موفق به دریافت جایزه «پلنگ نقره ای» از جشنواره بین‌المللی فیلم لوکارنو شد، در این فیلم از دو رنگ سیاه و سفید بهره برد تا فضای فیلمش را به فیلم‌های سینمای نئورئالیستی ایتالیا نزدیک کند و درست سه سال بعد توانست با فیلم «بودن یا نبودن» جایزه هرم طلایی و بهترین فیلم‌نامه را از جشنواره فیلم قاهره (۱۹۹۸) کسب کند، در این فیلم نیز او زیبایی شناسی بصری را در فیلمش مورد توجه قرار داد و با پرهیز از رنگ‌های شاد و زنده سعی کرد تا تقابل مرگ و زندگی، دلمردگی و ناشاد زیستن را، که الزاما بیانگر ناامیدی نیست، نشان بدهد. وی تا به حال برنده دو سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی از جشنواره فیلم فجر در سال های ۱۳۶۴ و ۱۳۶۶ شده‌ است. «نظر کلی عیاری بر این است که او کماکان در حال فرا گرفتن قواعد سینمایی است و در هر فیلمش می‌کوشد درست‌تر و بی غلط‌‌‌‌‌ تر بنویسد، زیرا برای او و دیگران هیچ‌ چیز قطعی و پایان‌یافته‌ای وجود ندارد. درعین حال از این فیلم تا فیلم بعدی خود می‌کوشد موضوع‌های بهتری را برای فیلم‌هایش انتخاب کند و در همه حال به خود حق نمی‌دهد که چون از مدیوم سینما استفاده می‌کند آن را مخدوش کند.»

متن کامل بیوگرافی کیانوش عیاری

«من آنیک آوانسیان در سال ۵۴ در تهران متولد شدم، از ۱۲ سالگی معلوم شد دچار نارسایی قلبی هستم، اون موقع زیاد احساس نمی‌کردم. استخر می‌رفتم، کوه می‌رفتم، تو مدرسه مثل بقیه بچه‌های دیگه می‌دویدم، همیشه هم زودتر از بچه‌های دیگه خسته می‌شدم ولی هرچی بود مثل حالا نبود که تا دو قدم راه می‌رم یا مثل الان که تا دو کلمه حرف می‌زنم... دیگه نفسم بالا نمی‌‌یاد. (دیالوگ آغازین بودن یا نبودن)» آقای صاحب سبک و نامی سینما، که با ساخت هر فیلمش سوژه بکری را دست مایه فیلم‌نامه‌اش قرار می‌دهد؛ فیلم‌ساز کارکشته‌ای است، که بسیار واقع گرا و خلاقانه به تحلیل موضوعات در فیلم‌هایش می‌پردازد. عیاری تحصیلات خود را تا پایان دوره متوسطه در زادگاه خود اهواز ادامه داد و در سال‌های نوجوانی به همراه دایی و برادرش اوقات فراغت خود را با عکاسی و سینما پر می‌کرد، او هنگامی که برادرش یک دوربین سوپر هشت کانون ۱۱۸ خرید، در چند فیلم برایش بازی کرد و سپس از سال ۱۳۴۹ هر دو به انجمن سینمای جوان و آزاد اهواز پیوستند. با ورود به کانون، کیانوش به ساخت فیلم‌های کوتاه مشغول شد و در مدت شش سال پانزده فیلم کوتاه ساخت که تعدادی از آن‌ها در جشنواره‌های داخلی و خارجی موفقیت‌هایی کسب کردند. در آن دوران عیاری خوش‌فکر در کنار حسین بنی‌هاشمی، ناصر غلامرضایی و دو سه تن دیگر از استعدادهای برجسته سینمای آماتور و کوتاه شناخته شدند. نخستین حضور عیاری در سینما حرفه‌ای به نگارش فیلم‌نامه و کارگردانی «تنوره دیو» به سال ۱۳۶۴ برمی‌گردد. او که با ساخت فیلم «آبادانی‌ها» در سال ۱۳۷۱ موفق به دریافت جایزه «پلنگ نقره ای» از جشنواره بین‌المللی فیلم لوکارنو شد، در این فیلم از دو رنگ سیاه و سفید بهره برد تا فضای فیلمش را به فیلم‌های سینمای نئورئالیستی ایتالیا نزدیک کند و درست سه سال بعد توانست با فیلم «بودن یا نبودن» جایزه هرم طلایی و بهترین فیلم‌نامه را از جشنواره فیلم قاهره (۱۹۹۸) کسب کند، در این فیلم نیز او زیبایی شناسی بصری را در فیلمش مورد توجه قرار داد و با پرهیز از رنگ‌های شاد و زنده سعی کرد تا تقابل مرگ و زندگی، دلمردگی و ناشاد زیستن را، که الزاما بیانگر ناامیدی نیست، نشان بدهد. وی تا به حال برنده دو سیمرغ بلورین بهترین کارگردانی از جشنواره فیلم فجر در سال های ۱۳۶۴ و ۱۳۶۶ شده‌ است. «نظر کلی عیاری بر این است که او کماکان در حال فرا گرفتن قواعد سینمایی است و در هر فیلمش می‌کوشد درست‌تر و بی غلط‌‌‌‌‌ تر بنویسد، زیرا برای او و دیگران هیچ‌ چیز قطعی و پایان‌یافته‌ای وجود ندارد. درعین حال از این فیلم تا فیلم بعدی خود می‌کوشد موضوع‌های بهتری را برای فیلم‌هایش انتخاب کند و در همه حال به خود حق نمی‌دهد که چون از مدیوم سینما استفاده می‌کند آن را مخدوش کند.»

جوایز کیانوش عیاری
جوایز کیانوش عیاری
جوایز کیانوش عیاری
کیانوش عیاری در جشنواره های مختلف 17 بار کاندید شده و 10 بار برنده اطلاعات بیشتر
امتیاز فیلم نقش میزان فروش تولید
0.0
1397
7.0
1395
6.7
1394
امتیاز فیلم میزان فروش تولید
7.0
1379
امتیاز فیلم میزان فروش تولید
7.0
1383
0.0
1374
7.0
1370
امتیاز فیلم میزان فروش تولید
7.0
1379
0.0
1374
7.0
1370
امتیاز فیلم میزان فروش تولید
5.3
1392
7.2
1392
7.1
1391
7.0
1387
7.0
1387
6.9
1384
امتیاز فیلم میزان فروش تولید
7.0
1388
اطلاعات بیشتری دارید؟ ما را در کامل کردن اطلاعات این شخص کمک کنید به روز رسانی اطلاعات فیلم ها و سریال های کیانوش عیاری