نقدهای مسعود مهرگان

  • ( 2 امتیاز مشارکت ) - 1396/06/13

    وارث شک و تردید:

    مردی شبیه باران شاعرانه ترین فیلم سهیلی است. هرچند میزانسن های تئاتری نشان می دهد ،کارگردان سابقه ای نمایشی دارد اما نمی گذارد خسته شوی و کار را با اشتیاق دنبال می کنی. سرنوشت منصور برایت مهم است. هرچند فکر اینکه شاید او جاسوس باشد یک نکته ی تعلیقی قصه است اما بیشتر چگونگی اتفاق برای تماشاگر مهم می نماید و شاید کمتر تماشاگری به او شک می کند. تماشاگر همراهش می شود تا آنچه در باطن فرمانده مخفی است را کشف کند. این مهمترین نکته را سعید سهیلی از نمایشنامه نویسی به ارث برده است. مردی از جنس بلور هم این ویژگی شک و تردید را با خود دارد . این دو فیلم به ذات خود نویسنده نزدیکتر است. اینگونه نوشتن و آماده کردن تماشاگر برای رویارویی با چگونه گی واقع شدن ماجرا ، اگر تصویر قصه اش را بازگو می کرد نه گفت و گو ی زیاد ، می توانست سهیلی را به نویسنده ای خوب تبدیل کند. فیلم های بعدی او نشان می دهد که کارگردانی را کامل تر از نویسندگی تجربه کرده است و شاید هنوز هم بتوان گفت در نوشتن به مراتب دو کار اولش ( با وجود فضا ها و دیالوگ های نمایشی ) در مقایسه با فیلم های بعدی او، قابل قبول تر هستند.