جزر و مد: قصه «برادرم خسرو» جذاب است. با ورود یک غریبه به یک جمع، قواعد و نظم همیشگی مختل می‌شود. اما این قصه جذاب که در بطن خود (ورود یک عنصر مزاحم به یک سیستم تعریف شده) ایده بسیاری از فیلم‌ها و کتاب‌ها بوده است، در ادامه نمی‌تواند راضی‌مان کند. چرا؟ فیلمنامه با آن که به ظاهر دچار افت و خیزهای مناسب است، اما پاساژبندی درستی نمی‌یابد تا تماشاگر با شخصیت‌ها به خصوص خسرو همذات‌پنداری کند. انگار که همه چیز باسمه‌ای است. این باسمه‌ای بودن، به طرز گل‌درشتی برای اولین‌بار خودش را در صحنه‌ای نشان می‌دهد که خسرو صبح زود همه افراد خانواده برادرش را بیدار می‌کند تا با آن‌ها برقصد. چرا؟ این صحنه قرار است برای اولین‌بار نشانمان دهد که خسرو در رفتار دچار عدم تعادل است. اما آیا انقدر گل‌درشت نشان دادن اولین اطلاعات از شخصیت خسرو توی ذوق تماشاچی نمی‌زند؟ کارگردان و فیلمنامه‌نویس برای ساخت یک درام خانوادگی- روانشناختی دست بر روی نقطه جذابی گذاشته‌اند. یک بیمار دوقطبی که با عدم تعادل در رفتار، روایت داستان را پیش می‌برد و فاجعه رخ می‌نماید. اما ضعف فیلمنامه و به طور خاص شخصیت‌پردازی خسرو، عجول بودن در پرده‌برداری از شخصیت اوست که توی ذوق‌مان می‌زند. اگر تماشاگر ذره‌ذره با رفتارهای نامتعادل خسرو آشنا می‌شد قطعا اینقدر همه چیز فیلمنامه باسمه‌ای به نظر نمی‌آمد. ناگفته نماند که شخصیت‌پردازی خسرو، بین خوب از آب درآمدن و غیرقابل باور بودن، در صحنه‌های مختلف در نوسان است و این نوسان به نوعی به بازی شهاب حسینی در نقش خسرو برمی‌گردد که مانند نقشش بین دو قطب (ارائه یک بازی درونی و یا بیرونی) معلق است. شهاب حسینی که قدرت خود در پرداخت و ایفای یک نقش را با بازی در نقش عماد در فیلم «فروشنده» به تماشاچی ثابت کرده است، در «برادرم خسرو» هم لحظات درخشان دارد که تماشاچی نه تنها باورش می‌کند بلکه برایش دل می‌سوزاند، و هم لحظات اگزجره بی‌خود و بی‌جهت دارد که اعمال نقش خسرو را بیشتر به لجبازی‌های کودکانه شبیه می‌کند تا یک بیمار دوقطبی. برخلاف این جریان، شخصیت ناصر بسیار ذره‌ذره به تماشاچی معرفی می‌شود و این از نقاط قوت فیلم است. ناصر (با بازی خوب و قابل‌قبول ناصر هاشمی) به‌نسبت از پرداخت قابل‌قبول‌تری برخوردار است. ناصر هاشمی که پس از مدت‌ها دوباره در عرصه بازیگری دیده می‌شود، در نقش ناصر برادر خسرو، قابل‌قبول ظاهر شده است و به خوبی از پس ارائه نقش یک دکتر متشخص که انگار رازهای روانی پنهانی در کنه وجود دارد، برآمده است. کسی که برای حفظ جایگاه و منزلت اجتماعی‌اش سعی دارد عاقلانه‌ترین رفتارها را از خود بروز دهد و با ایفای نقش یک پدر خوب، همسری فهیم و برادری حامی در تلاش است تا خسروی وجودش را پنهان کند. در این میان هنگامه قاضیانی به لطف چهره معصوم، مظلوم و مهربانش، نقش یک زن تحصیلکرده امروزی را که مدت‌هاست دچار عدم اعتماد به‌نفس شده را موجه بازی می‌کند، اما متاسفانه با داشتن نقشی که می‌تواند بسیار جذاب‌تر پرداخت شود، نقشی که در میانه‌های فیلمنامه متوجه می‌شویم پس از بارآوردن یک فاجعه در مطب، دچار این بی‌اعتماد به‌نفسی شده است، قطعا شخصیت پیچیده‌تری را می‌توانست به تصویر بکشد. اما انگار هنگامه قاضیانی و کارگردان برای این نقش جذاب به همان مهربانی و سادگی شخصیت طاهره در فیلم «به همین سادگی» اکتفا کرده‌اند. «برادرم خسرو» با موضوع جذابش و بازیگران توانمندش، می‌توانست تبدیل به یک درام خانوادگی- روانشناختی فوق‌العاده شود که تا مدت‌ها تماشاگر را درگیر خودش کند، اما متاسفانه با سهل‌انگاری در پرداخت، این موقعیت را از خود سلب کرده. البته که با در نظر گرفتن این نکته که «برادرم خسرو» اولین ساخته بلند سینمایی احسان بیگلری است، می‌توان به عنوان نخستین تجربه این فیلم را دید و امیدوار بود.