در نوع خود منحصر به فرد (هشدار اسپویلر!): بعد از مدت ها دیدن یک فیلم خوب ایرانی با استاندارد های کلاسیک و روایت تک شخصیتی حالم را خوب کرد. "اگر قصد دیدن دارید (که خیلی پیشنهاد میکنم) از اینجا به بعد نخوانید!" سفر عشق مینا و کامران در دو نیم 45 دقیقه فیلم به زیبایی با مونولوگ های مینا (لیلا حاتمی) و با لحنی کتابی روایت میشود. برخلاف مشکل بیشتر فیلم های سینمای ایران، این فیلم به سرعت در مسیر داستانی خود قرار میگیرد و دختری ساده با احساسات جدید را به تصویر میکشد. برخی از روایت های داستان اغراق آمیز هست ولی بیننده را به درک بیشتر احساسات گیج و تنهایی های شخصیت اصلی داستان نزدیک میکند. بهترین سکانس فیلم جایی است که کامران تصمیم میگیرد تئودور را جایگزین خود کند و با خنده های عجیب و لج درار ، مارا به سُخره بگیرد. دیدن این فیلم را پیشنهاد میکنم!

بوووووووووووووووووووووو: اگر دوست دارید فیلمی با داستانی جذاب و بازی های فوق العاده و دیالوگ های خوب ببینید، این فیلم را نبینید! بله درست خواندید نبینید! یعنی کارگردانی که از اسطوره سینما ایران (پرویز پرستویی) نتواند بازی بگیرد چه نام دارد؟ انقدر یک فیلم باید کلیشه ای و مصنوعی باشد؟ پولاد کیمیایی تا به حال آهنگی را از حفظ نخوانده است، یا لب زدن کار سختی است؟ پارادوکس شخصیت و ظاهر امیر جدیدی در فیلم چه بود؟ یعنی پرویز پور حسینی در نقش سوپرمن بازی نکرده بود که خدا را شکر ایشان هم به گروه لیگ عدالت وارد شدند (اتفاقا اون آخرای فیلم یک مقدار یقه لباس کنار رفت و من لوگو S سوپرمن را شخصا دیدم) یعنی میگید مسعود کیمیایی سبکش این است؟ بله عمو پورنگ هم سبکی داره ولی دلیل نمی شه اون سبک اورجینال و خوبی باشه! دو ساعت از سخت ترین ساعات زندگیم با این فیلم بود. فقط فیلم برداری و ادیت فیلم خوب بود که باید به مدیر فیلمبرداری تبریک بگم ولی متاسفم که زمان و تجربشان را برای این فیلم گذاشتند. یعنی باید (باید!) اینجوری از این فیلم های بی ریشه و بدون هویت و شناسنامه نقد کرد چون ما در دوره ای زندگی میکنیم که دیدن فیلم فقط یک کلیک با ما فاصله دارد.

یک اجرای متفاوت از اسطوره های ایران زمین توسط اسطوره های ایران زمین.: بی شک هر کس که به این کنسرت / نمایش رفته باشد به ایرانی بودن خود می بالد. این نمایش با صدای بینظیر همایون شجریان و نوازندگی سهراب پورناظری با آهنگ "آغاز" شروع، و با آهنگ "ایران" و بازی کلیه عوامل به پایان میرسد. ولی برخی موارد باعث شده که این پروژه آن احساسی را که به بیننده باید انتقال دهد کمی گنگ بنماید. بازی کلیه بازیگران بسیار عالی بود ولی نکاتی در بازی بهرام رادان دیده می شد که از یک سوپراستار بعید بود. پروجکشن مپینگ تکنولوژی جدیدی در ایران است اما تصاویری که بر روی عمارت رویت میشد من را یاد بازی های کامپیوتری دهه 60 می انداخت. از سامسونگ که پیشرو صنعت تکنولوژی هست بعید بود! داستان نمایشنامه یک داستانه عاشقانه از زال و رودابه بود ولی از نظر من نمایش کوتاه و گنگ بود. آنقدر گنگ که هنوز نقش صابر ابر در نمایشنامه مشخص نیست، برخی می گویند او در نقش ضحاک بازی میکند و برخی دیگر در نقش منجم مهراب کابلی و عده ای دیگر می گویند او راوی بود! در کل پروژه بسیار جذاب و خوبی بود، ولی بنده شخصا انتظار بیشتری داشتم.

دو بار دیدم!: دو بار دیدم! بار اول در سینما، خیلی سعی کردم که بغض نکنم و همه بدنم منقبض شده بود. شاید برخی به این فیلم بگویند گداگرافی یا ژانر اصغر فرهادی! در هر صورت فرقی نمیکند، این فیلم بیانگر اتفاقات خیلی عادی زندگی روز مره جامعه ما هست که به صورتی دوست داشتنی به تصویر کشیده شده بود. بازیگران به خوبی در نقش خود فرورفته بودند و روند داستان با فرمی جذاب به تصویر کشیده شده. البته پیشنهاد نمیکنم بار دوم ببینید.

اگر وقت کردید ببینید!: اگر وقت داشتید و هیچ کار دیگری نداشتید که انجام بدید، دیدن این فیلم را حتما پیشنهاد میکنم. داستان اصلی فیلم که بر اساس یک عشق یک طرفه هست آنچنان چنگی به دل نمیزد ولی دیدن یک فیلم کمدی و شنیدن چند تیکه بامزه بزرگسال هر چند وقت یکبار آدم را ریلکس میکند. در طول داستان دو اپیزود اتفاق می افتد که توقع داشتم اپیزود اول کوتاه تر باشد و خیلی راحت می شد داستان را با سه اپیزود تمام کرد. همه بازیگران در نقش خود میدرخشیدند و صحنه های کلاسیک فیلم کمدی ایرانی ( با برخی بروزرسانی های جدید ) در رده خود، چشم نواز بود.