نقدهای کامران لوءلوء

دوست دارم دوباره ببینم: بعد از مدتها به سینما رفتم و یک فیلم خوب دیدم. سکانس پلان بودن این فیلم بسیار کار را از نظر تکنیکی و داستان سرایی جذاب کرده، البته متاسفانه متوجه بخشی از روابط فلسفی فیلم نشدم و منبعی برای کشف آن هم وجود ندارد. ولی بازی بازیگران، نحوه فیلمبرداری، ادیت و داستان فیلم که متوجه شدم از روی یک اتفاق واقعی هست بسیار هیجان انگیز و جذاب بود. پیشنهاد میکنم بیشتر از یک بار دیده شود.

فیلم بد!: بعد از دیدن این فیلم در سینما فرهنگ، با دو دسته از اشخاص آشنا شدم. برخی فیلم را خیلی دوست داشتند و برخی دیگر متنفر بودند یعنی وسط وجود نداشت. البته اینکه ما در جامعه ای که مشکلات خاص خودش را دارد، زندگی می کنیم و حل مشکلات و فرهنگ سازی با مدیای سینما و تلویزیون کار مثبتی هست، هیچ شکی در آن نیست. اما استفاده درست از ابزارها برای بیان این مشکلات کار زیاد سختی نیست. مثلا ادیت فیلم و صداگذاری بسیار بد بود! ادیت فیلم در هر دانشگاه هنر و در هر سی دی آموزشی بسیار ساده بیان می شود ولی ایجاد خلاقیت (یا اصلا ما خلاقیت نمی خواییم، با اصول کلاسیک هم اوکی ایم)کار سختی است. نحوه روایت داستان بسیار عجیب بود، گاهی از دید یک دکتر، گاهی از دید یک روان شناس و گاهی از دید خود شخصیت ها که در این میان شما گیج میشدید که آیا این یک فیلم هست یا یک مستند. اگر مستند هست اون همه سینما فوتوگرافی چی میگه تو فیلم، اگه فیلم هست چرا ادیتور فیلم اینقدر فلش تو تصویر میزنه که شما با چشم درد و سردرد برید خونه؟ در نهایت نتیجه ای که من از این فیلم گرفتم این بود که کارگردان و دیگر عوامل فیلم دور هم یک سری فیلم خوب اروپایی دیدن بعد هیجان زده شدند و تصمیم گرفتند که یک اثر بی هویت به خورد مردم بدهند و تصویری از یک جنایت را که مردم بعد از گذشت 2 سال توانستند فراموش کنند را دوباره برایشان بازسازی کنند(یعنی من از سینما اومدم بیرون همش میترسیدم نکنه یکی روم اسید بریزه).