سلام بمبئی (1395)

درد و دلی در باب فیلم سلام بمبیی

در یک کلام باید بگم یک افتضاح به ظاهر عاشقانه

در باب محتوای داستانی باید بگم که روایتگر ماجرای عاشقانه ای است که به نوعی میتوان ان را در فیلم های کلیشه ای بیست سال پیش هند دید دو خطی اش اینطور خلاصه میشود دو نفر که عاشق هم هستند یکی برای ایران و دیگری برای هند و اینکه بد منی که بین انها قرار میگیرد و مانع رسیدن انها بهم میشود این وسط موسیقی بک.گراند هندی رو داریم که علیرغم بی منطق بودنش گاهی لذت بخش و گاهی دیگر بی منطق و گاهی انقدر عجیب و بی پایه و اساس که من رو به خنده وامی داشت

این نکته رو هم باید اضافه کنم که فیلم تکلیفش با خودش روشن نیست از این جهت که در چه خط سیری قرار است حرکت کند ساده شده اش قصه روایتگر چیست ؟ما قراره یک فیلم اکشن بزن بکش عاشقانه ببینیم یا قراره یک فیلم کمدی سرگرم کننده در واقع فیلم به نوعی قصد دارد به صورت شلخته وار از هر کدوم بخشی را به صورت تلفیقی به نمایش بگذارد به طوری که فی الواقع خوب در نیامده است

بازی ها به حدی ابتدایی و بد است که ما را به تعجب وا میدارد که مگر میشود انقدر بد باشی ؟یا اینکه کارگردان کجا بوده وقتی فیلم ضبط میشده ؟

در این بین میتوان به بازی رضایت بخش خانوم دیا میرزا اشاره داشت که انصافا تنها موتور تکان دهنده قصه ایشون بود

دیالوگ ها به حدی بد و ابتدایی بود که مارو به یاد فیلم های ابگوشتی قدیم مینداخت

واقعیتشو بخواهید داستان در کل افتضاح بود اما نیمه دومش بهتر از نیمه اولش بود

نیمه دوم صرف پرداخت یک قصه حماسی عاشقانه میشود اما زمانیکه شما در نیمه اول نتونستی ی قصه خوب و با منطق عاشقانه تحویل مخاطب بدی پس نباید انتظار بازدهی خوبی هم ا ز فیلمتون داشته باشید

تنها نکته قابل فهم و مثبتش بعد از بازی خانوم دیا میرزا سکانس رقص هندی اش بود که این رو هم میتونستیم در یک کلیپ موسیقی ببینیم و چون قصه در زمان موسیقی جلو نمیرفت پس اونم به نوعی فاقد ارزش بود

در ادامه باید به این موضوعم اشاره داشت قصه به حدی هول هولکی و بدون شخصیت پردازی و بد شروع میشه و جلو میره که واقعا جای تاسفه

بازی افتضاح شخصیت پردازی بد بنیامین داستان رها شده بنیامین حضور کمرنگ و بی جهت او و البته عکس پر رنگ او روی بنر تبلیغاتی مارو یاد این موضوع میاندازد طبل تو خالی .یا شایدم باید گفت قصه و فیلم دیگری که برای پر کردن جیبش راه من سالوادور نیستم رو پیش گرفت تا با یک پروداکشن خارج از کشور و چهار تا بازیگر نه هنرمند بلکه چهره سعی به اقبال خوب در گیشه داشته باشد

فيلم به شدت وامدار سينماي غير فاخر هنده، حتي رگه هايي از فيلم فارسي هم درش پيدا نخواهيد كرد، تنها چيزي كه شايد به عنوان يه ايروني بشه بهش افتخار كرد خوشتيپي محمدرضا گلزار نسبت به همتايان هنديشه!