جشنواره ها
سینما
بازیگران
شبکه خانگی و تلوزیون
آخرین اخبار
داغ ترین اخبار
اخبار بازیگران
اخبار فیلم ها
مشارکتکنندگان
ایجاد
راهنمای مشارکت در فیلسین
ویدیو ها
تصاویر
یک برداشت آزاد از ایران
یک درام اجتماعی قوی و عصبی کننده که ناامیدی و ناکامی نسل جوانتر ایران را به نمایش میگذارد.
عدالتخواهی دهه شصتی!
رضا درمیشیان با «عصبانی نیستم» در عین حالی كه نشان میدهد «سینمای مستقل» میباید بخشی از هویت اصیل و جاندار و آدمهای تابلودارش را از بطن جامعه بگیرد، ما را نسبت به ادامه مسیر فیلمسازی خودش نیز كنجكاوتر میكند.
من عصبانی نیستم
با وجود اینکه موضوع فیلم داستانی لاینحل را روایت میکند و تقریبا افق امیدی پیش روی قهرمان داستان وجود ندارد و امکان برطرف شدن مشکل و خروج او از تنگنا بعید به نظر میرسد، اما فیلم جنبه سرگرمی و شوخی خود را در بسیاری از صحنهها حفظ کرده است.
حالا نگاه نکن!
از این خرده داستانها فیلم که بگذریم، میرسیم به اصل داستان که «عصبانی نیستم» را نهتنها تبدیل به بهترین فیلم درمیشیان میکند که یکی از بهترین عاشقانههای این سالهای سینمای ایران را هم میسازد.
ناصرخسرو
فیلم با الگویی آغاز میشود که در تاریخ سینما نمونههای جذابش را زیاد دیدهایم: شخصی وارد یک جمع میشود و با رفتار متفاوتش آدمهای شقورق آن جمع را تغییر میدهد. به عنوان مثال یکی از شاهکارترین نمونههایش در ژانر کمدی «دایی من» (ژاک تاتی) است؛ جایی که آقای اولو با رفتار سبکسرانه و بیقیدانه و دستوپاچلفتیگریهایش جمع عصاقورتدادهای را متحول میکند، آنها را با ساز خود میرقصاند و نظم بیروح موجود در زندگی آنها را بههم میریزد.