من فیلمساز مورد علاقه مدیران نیستم!

به گزارش فیلسین، عبدالرضا کاهانی نسبت به توقیف و بلاتکلیفی فیلم‌هایش واکنش نشان داد و دراینستاگرامش متنی را منتشر کرد.

در متن کاهانی آمده است:

«از من خواسته شده بود و تصمیم هم گرفته بودم برای اولین‌بار سکوت کنم. مقاومت خوبی هم داشتم اما انگار سرنوشت فیلم‌های من با شکایت و نگارش نامه‌ها معترضانه گره خورده است. بسیاري از حرف‌ها را می‌توان نشنید اما برخی را حتما باید جواب داد. راه دور و عدم دسترسی به تیم جدید مدیریت سینما و مطلع کردن آنها از گذشته پیچیده و تلخ فیلم، برای دستیابی به یک تصمیم هوشمندانه هم مزید بر علت شد تا این یادداشت مفصل نگاشته شود.

حدود هشت سال پیش وقتی مدیران وقت وزارت ارشاد به فقر موجود در فیلم «هیچ» اعتراض کردند با خود فکر می‌کردم شناخت آنها از جغرافیا محدود است و حتما پایین‌تر از انقلاب را به جا نمی‌آورند. بر این باور بودم یادشان رفته دولت متبوعشان با شعار فقرزدایی روی کار آمده است. سال پیش هم وقتی با اعتراض همه‌جانبه مدیران وقت وزارت ارشاد علیه فیلم «ارادتمند نازنین بهاره تینا» مواجه شدم در اتفاقی مشابه، گمان کردم آنها هم شناختی از جغرافیا ندارند و البته این گروه خلاف چیزی که وانمود می‌کنند بالاتر از انقلاب را نمی‌شناسند. حالا فکر می‌کنم اگرقدری موقعیت طلب و زمان‌شناس بودم باید فیلم «هیچ» را سال گذشته و فیلم «ارادتمند نازنین بهاره تینا» را هشت سال پیش می‌ساختم حتما ستایش هم می‌شدم.

مشکل از آنجا ناشی می‌شود که من فیلمساز مورد علاقه مدیران نیستم و نباید هم باشم و اتفاقا به جغرافیای کشورم اشراف دارم. می‌دانم آدمهای فیلم «هیچ» در حال حاضر در چه وضعی به سر می‌برند و قطعا شخصیتهای فیلم «ارادتمند نازنین بهاره تینا» چنان به سرعت در حال تغییرند که همین فیلم به زودی برایشان اثری مضحک خواهد شد. شخصیتهای این فیلم آدمهای اطراف ما هستند که اصرار به حذف و ندیدنشان داریم! چه قدر درباره مادران معصوم و پدران موجه فیلم بسازیم؟! بس نیست؟! چه قدر در مورد فرزندانمان به تماشاگر واقعی دروغ بگوییم؟ این همه پنهان‌کاری به چه کار ما می‌آید؟ کنار گذاشتن واقعیت‌ها چه دردی از ما درمان می‌کند؟ اصلی‌ترین مشکل من هنگام ساخت فیلم «ارادتمند نازنین بهاره تینا» خودسانسوری بود که البته باز هم فایده‌ای نداشت. فیلم توقیف شد و حالا غبطه می‌خورم که ای کاش لااقل تمام فیلم نامه‌ای که مجوز گرفته بود را می‌ساختم. برای همین هر هفته اخباری از توقیف و سانسور به گوشمان می‌رسد وقتی سیاست از فرهنگ مستعمره بسازد، نتیجه‌اش همین می‌شود.

یکی از بزرگترین مشکلات فیلمسازی فاصله اجتماع با فیلمهای شبه واقعی است. فیلمساز اجازه نمایش واقعیت را ندارد و هر لحظه فاصله‌اش با مردم بیشتر می‌شود. فیلم‌های واقع‌گرایانه و اجتماعی برای تماشاگرخنده‌دار شده است. از چه میترسیم؟! از واقعیت موجود؟! مردم که بر واقعیت اشراف دارند و بسیار هم جلوتر از فیلمها و مدیران هستند. ما حتی تحمل نمایش فیلمی مانند «وقت داریم حالا» را هم نداریم! فیلمی که اساسا به جامعه فرانسه می‌پردازد و من در مهاجرت اجباری به این کشور آن را ساختم. چرا این فیلم را نمایش نمی‌دهید؟ مشکل این فیلم دقیقا چیست؟ گمان می‌کنید مردم فیلم نمی‌بینند و ممکن است فیلمی مانند «وقت داریم حالا» که با رعایت موازین و قوانین پخش در ایران ساخته شده آنها را متعجب کند؟ نزدیک به چهار سال از ساخت این فیلم می‌گذرد و چند مدیر سینمایی عوض شده اما هنوز جواب روشنی به من داده نشده است. من این فیلمها را چون عاشق سینما هستم که نمی‌سازم! شما لابد دوست دارید واقعیتها را ببینید و به روی خودتان نیاورید. نتیجه‌اش هم بشود جامعه متظاهرانه با رفتارهای متظاهرانه. من اما سعی می‌کنم با مردم صادق باشم حتی اگر دوستم نداشته باشند. من وظیفه دارم مردم و حال فعلی آنها را درک کنم و نمی‌توانم به سیاستهای عقب مانده و قوانین کهنه آفرین بگویم.

شما (سانسورچیها) می‌توانید و قدرتش را هم دارید که فیلم را به بایگانی بسپارید اما نمی‌توانید من را به دروغگویی متهم کنید. می‌توانید فیلم را از لیست تولیدات سالانه سینمای ایران حذف کنید اما نمی‌توانید منکر هستی فیلم شوید. می‌توانید با زور و تهدید نمایشهای فستیوالی و خارجی فیلم را مانند چند فیلم دیگرم ممنوع اعلام کنید اما نمی‌توانید ثابت کنید فیلم فقط برای خارجیها ساخته شده است. می‌توانید از ترس برخی نهادها دروغ بگویید که کاهانی فیلمنامهای به وزارت ارشاد ارائه نکرده اما نمی‌توانید فیلمنامه کامل و بارها خوانده شده من را در آرشیو وزارت ارشاد نبینید. می‌توانید برای فرار از برخی‌ها دروغ بگویید که فیلم با فیلمنامه متفاوت است اما نمی‌توانید این دو را با هم مقایسه نکنید. نمی‌توانید مدام از آزادی حرف بزنید و شهامت مقابله با متحجرین را نداشته باشید. می‌توانید از سر ترس تقصیر را گردن دیگران بی‌اندازید و اعلام کنید فیلم با حکم حکومتی ساخته شده اما چرا حکم را نشان نمی‌دهید؟ چون ایمان دارید واژه حکومتی برازنده کارگردانهای سانسورچی است. کارگردانهایی که روز به روز به تعدادشان اضافه می‌شود و البته آنها هم مدلی جدید از بشر هستند. مدلی که هم سانسور می‌کند و هم ادعا دارد از سانسور متنفر است. هم فیلم دولتی میسازد و هم داعیه استقلال دارد.