سی (1396)

بهترینهای فن و هنر در ایران، از موسیقی وساز و آواز گرفته تا بازی روی صحنه و بازی با نور و تصویر و صدا و هزار هنر دیگر دست در دست هم داده بودند به مهر تا بلکه پیش قسطی از بدهی بزرگ فرزندان این بوم و بر را به شاعر پارسی گوی پاکزادش و اساطیر بی بدیلش تأدیه کنند. این باز پرداخت دین، هر چه که باشد، با تمام کاستی و فزونش، اینقدر شیرین و دلچسب مینماید که خواب را تا شبها از چشمان تر مخاطبانش برباید. سی روایتی از شاهنامه بود و تضادهای موجود در دل اسطوره هایش. رستم، فرزند رودابه و زال، زمینی ترین نماد آزادی و دلیری و عشق به سرزمین پاکان، خودش فرزند بزرگترین تضاد خلقت بود، یعنی امتزاج نسل دیو و سیمرغ ... و زندگی یعنی مکثی کوتاه در بین این تضادهای سترگ ... دستمریزاد به حامیان و مجریان و عوامل پروژه سی که الحق فکری برای حال بد حال این دنیا کردند. به امید ادامه این راه دلنشین ...

بی شک هر کس که به این کنسرت / نمایش رفته باشد به ایرانی بودن خود می بالد. این نمایش با صدای بینظیر همایون شجریان و نوازندگی سهراب پورناظری با آهنگ "آغاز" شروع، و با آهنگ "ایران" و بازی کلیه عوامل به پایان میرسد. ولی برخی موارد باعث شده که این پروژه آن احساسی را که به بیننده باید انتقال دهد کمی گنگ بنماید. بازی کلیه بازیگران بسیار عالی بود ولی نکاتی در بازی بهرام رادان دیده می شد که از یک سوپراستار بعید بود. پروجکشن مپینگ تکنولوژی جدیدی در ایران است اما تصاویری که بر روی عمارت رویت میشد من را یاد بازی های کامپیوتری دهه 60 می انداخت. از سامسونگ که پیشرو صنعت تکنولوژی هست بعید بود! داستان نمایشنامه یک داستانه عاشقانه از زال و رودابه بود ولی از نظر من نمایش کوتاه و گنگ بود. آنقدر گنگ که هنوز نقش صابر ابر در نمایشنامه مشخص نیست، برخی می گویند او در نقش ضحاک بازی میکند و برخی دیگر در نقش منجم مهراب کابلی و عده ای دیگر می گویند او راوی بود! در کل پروژه بسیار جذاب و خوبی بود، ولی بنده شخصا انتظار بیشتری داشتم.