جشنواره ها
سینما
بازیگران
شبکه خانگی و تلوزیون
آخرین اخبار
داغ ترین اخبار
اخبار بازیگران
اخبار فیلم ها
مشارکتکنندگان
ایجاد
راهنمای مشارکت در فیلسین
ویدیو ها
تصاویر
اصالت در آن است که بدیهای قوم خویش بشناسی
در سرزمینی که بادکنک سوابق پرافتخار تاریخیاش همچون وهمی به عظمت هستی بشر، پر از باد نیستی است، همه ما خوبیهای قوم و طایفه و ملت و مملکتمان را هزار برابر آن که واقعا هست، میدانیم. پس حالا معیار اصالت ملی تغییر عمدهای مییابد. حالا کسی اصیلتر است که بدیهای قوم خویش را بهتر بشناسد و بشناساند. «حاجی واشنگتن» از همین منظر است که به عنوان فیلمی واجد نگاه هجوآمیز نسبت به ابتلائات سنتی ایرانی، به مظهر بیمشابهی از سینمای ملی بدل میشود.
همگونی و انطباق
در کل تاریخ سینمای ایران، تنها نمونههایی چند را میتوان سراغ گرفت که نخستین یا یکی از نخستین عوامل برجایمانده از آنها در ذهن مخاطب، جلوههای نقشآفرینی بازیگرانشان باشد و این وجه، جزو بنیانهای اولیه اثر محسوب گردد. مطلب حاضر از این منظر به «مرسدس» میپردازد.
شهر واژگون
آن چه جاذبه اصلی «محاکمه در خیابان» را شکل میدهد، این ویژگی است که فیلم تنها درباره آن چه در طرح داستانیاش جریان دارد، نیست.
فراتر از «داشتن و نداشتن» هاکز
«شاید به این دلیل که از شما خیلی خوشم میآد؛ یا شاید چون از اونا خیلی بدم میآد». به جای «شما» بگذارید «ناخدا خورشید» و به جای «اونا» بنویسید «داشتن و نداشتن». این، به سادگی، ریشه شکلگیری این نوشته است.
مناسبات علتومعلولی ظریف، تشتت تماتیک/ «زنجیرهای از رویدادهای علی [علتومعلولی] واقع در زمان و فضا [مکان]».
دیوید بردول روایت را این گونه تعریف کرده است. در تعریفهای دیگر روایت هم همهجا به «رویداد» به عنوان عنصر اصلی اشاره شده است. دشواری تحلیل روایت «کاغذ بیخط» این است که در آن انگار چیزی روی نمیدهد.