داستان‌های بی‌سرانجام

فیلم، فیلم شریفی است اما به باور من اشکالات متعدد آن باعث می‌شوند که کار نتواند در سطح بالای کیفی قرار گیرد و در نتیجه رضایت مخاطب را فراهم نمی‌آورد.
بارزترین اشکال «جشن دلتنگی» به باور من این است که فیلم، فاقد فراز و فرودهای دراماتیک است. اثر ویژگی‌های یک درام بلند سینمایی را ندارد و می‌توانست در قواره‌ی یک اثر کوتاه یا حتی مستند باقی بماند که رسالت آن پرداختن به زیان‌های فضای مجازی و خصوصاً اینستاگرام بر زندگی آدمهای جامعه مدرن شهری است.

«جشن دلتنگی» فیلمی‌ست که خط داستانی مشخصی در آن وجود ندارد، شاید تعددِ بی‌جهت شخصیت‌ها و روایت‌های مجزای هر‌یک از آن‌ها باعث شده است که فیلم یکدستی دراماتیک خود را از دست بدهد و به لحاظ روایی دچار سردرگمی شود. درواقع آذربایجانی فیلم خود را با تعداد زیادی شخصیت و داستان‌های فرعی هر کدام از آن‌ها پر کرده است تا جایی که توجه به این داستانک‌ها و عدم تمرکز بر وجوه خاص شخصیتی کاراکترها منجر به این می‌شوند که داستانِ اصلی‌ای در کار به چشم نیاید و همه چیز در حد همان مسئله‌ی انتقال پیام و جنبه‌های تربیتی باقی بماند.
مضمون فیلم، تنهایی انسان‌های دنیای معاصر بر اثر گرایش شدید آن‌ها به فضای مجازی است، فیلمساز فقط می‌خواهد پیام خود را برساند حال آن که به باور من نیازی به این نبود که این پیام مشترک به این شکل شدیداً گسترده و در قالب چندین روایت طرح شود بلکه شاید بهتر آن بود که فیلمساز فوکوس خود را تنها بر یکی از اپیزودها می‌گذاشت و همان را پیش می‌برد زیرا در شکل فعلی همه داستان‌ها به نحوی ناتمام و نپرداخته باقی مانده‌اند و البته شروع چندان کوبنده‌ای هم ندارند.
همچنین عنصر حل و فصل این روایت‌ها به شکلی دم دستی صورت می‌گیرد. مشکلات بسیار بزرگ و اساسی آدم های این روایت‌ها به ساده‌ترین شکل ممکن حل می‌شود و آن‌ها هر یک به نحوی از پیله تنهایی خود بیرون می‌آیند. فیلمساز و فیلمنامه‌نویس تمهیداتی دم دستی را برای این گره گشایی‌ها و راه حل دادن به دست کاراکترهای خود داده‌اند. مثلاً در رابطه با کاراکتر رضا (با بازی بهنام تشکر) و دیدار دوباره‌اش با رؤیا، زنی که سی سال قبل دوست داشته و زن سالها خارج از ایران زندگی کرده است (با بازی پریوش نظریه) در شرایطی که دختر و همسر مرد به او پشت کرده‌اند شاید به لحاظ نمایشی و ارائه‌ی وجوه رمانتیک خوشایند باشد اما منطقاً به دور از منطق علی است و کار را به سمت و سوی ملودرامی عاشقانه سوق می‌دهد بی‌آن که بستر کافی برای این سبک در کار مهیا شده باشد.

همان طور که اذعان داشتم «جشن دلتنگی» موضوع مهم و شاید یک معضل روز اجتماعی را به تصویر می‌کشد اما در نحوه‌ی دراماتیزه کردن این پیام و مضمون موفق عمل نمی‌کند و در حد یک طرح اولیه‌ی نپرداخته باقی مانده است.
فهرست بازیگران فیلم، مخاطب را به تماشای آن وسوسه می‌کند اما باید اعتراف کنم که بازی درخشانی از هیچ کدام آنها دیده نمی‌شود و نقش‌ها آن قدر کوتاه و مقطع‌اند که فرصتی هم برای پرداخت به آنها در دست بازیگر قرار نمی‌گیرد.
به لحاظ اجرایی نیز فیلم دچار آشفنگی‌ست. دوربین حرکات آشفته‌ای دارد و دلیل این آشفتگی برایم قابل درک نیست و علتی برای آن نمی‌یابم. ریتم کار بشدت کند است و همان طور که اذعان داشتم، بازی‌های قابل تحسینی از بازیگران فیلم دیده نمی‌شود که این مسئله خود نشئت گرفته از شخصیت‌پردازی ضعیف و قوام نیافته کاراکترها در فیلمنامه است. شاید تدوین مجدد کار بتواند سر و شکل بهتری به اثر ببخشد و دست کم ریتم آن را کمی مناسب‌تر کند و برخی زوائد را از آن حذف نماید.