کاهانی چون نمی‌تواند به حیدریان بپرد به من انتقاد می‌کند

به گزارش فیلسین، ضیاء‌الدین دری عضو سابق شورای مجوز نمایش با مرور خاطره توقیف «خانه پدری» درباره کمپینی که چندی پیش با عنوان «هنر توقیف شدنی نیست» در فضای مجازی ایجاد شد گفت: عده‌ای آمدند کمپینی راه انداختند و حتی بهروز وثوقی را نیز متقاعد کردند از آمریکا به آن بپیوندد و البته کمپین‌شان شکست خورد چون حرف‌شان خیلی کلی بود، البته اینکه هیچ فیلمی توقیف نشود، آرزوی خوبی است و اگر محقق شود برای سینما اتفاق مبارکی است اما این ایده‌آل با قوانین غیرشفاف و این وضعیت حاکم بر سینما محقق نمی‌شود.

در آمریکا فیلم را برای توده‌های مردم می‌سازند و آنجا چون بسیاری از مردم مذهبی هستند، موضوع اخلاق اهمیت زیادی دارد. اولین جایی که فیلم‌ها را کنترل می‌کند خود جامعه است، مثلاً اگر فیلمی اکران شود که مناسب ۱۲ سال به پایین نیست و اطلاع‌رسانی نشده باشد، جامعه عکس‌العمل نشان داده و پای مجامع قانونی وسط کشیده می‌شود که این فیلم درست رده‌بندی نشده. خود تهیه‌کنندگان به دلیل اینکه بر کار مشرفند مجبورند به طور خودکار آثارشان را با رده‌بندی سنی هماهنگ کنند، رسانه‌ها آنجا خیلی پیگیر رده‌بندی سنی هستند، البته برخی مصداق‌های اخلاق در آنجا با ایران به طور طبیعی متفاوت است اما به روح متعارف حاکم بر جامعه پایبندی وجود دارد.

به گفته این فیلمساز و عضو سابق شورای مجوز نمایش، مسائل اخلاقی تنها معیار برای رده‌بندی سنی فیلم‌ها در غرب نیست بلکه معیارهای دیگری هم وجود دارد، برای مثال ممکن است سریالی ظاهراً خانوادگی باشد و درون خانواده اتفاق بیفتد ولی دیالوگ‌ها و ارجاعاتی مثلاً سیاسی یا فلسفی داشته باشد که برای سنین پایین و حتی مخاطب عام مفهوم نباشد، این موارد هم در رده‌بندی لحاظ می‌شود که مخاطب بداند نباید با کودک یا نوجوان یا آدمی که به این فیلم‌ها علاقه ندارد به سینما برود. در واقع مخاطب‌شناسی و احترام به سلیقه مخاطب با رده‌بندی سنی اعمال می‌شود. این موضوع باید در سینمای ما هم سامان پیدا کند، الان برای فروش روی پوستر برخی فیلم‌ها عکس‌هایی می‌زنند که با محتوای حقیقی اثر مغایرت دارد، در واقع مخاطب را ترغیب می‌کنند فیلمی را ببیند که سلیقه او نیست. اینها در سینما به بی‌اعتمادی و آشفتگی منجر می‌شود.

او در بخش دیگری از سخنانش از کاهانی به عنوان فیلمسازی که در دوره احمدی‌نژاد کارگردان شد یاد کرده و گفت: شمقدری خیلی از او حمایت می‌کرد، او با رفتن شمقدری فکر می‌کرد در دولت روحانی اوضاع برای امثال او خیلی بهتر خواهد شد و می‌تواند جوهر اصلی خود را به لحاظ فکری در سینما بیرون بریزد، همین کار را هم کرد و حتی ایوبی شخصاً برای مجوز گرفتن فیلمنامه‌اش پادرمیانی کرد ولی فیلمش نتوانست مجوز اکران بگیرد. کاهانی فکر می‌کرد با رفتن ایوبی و ایل‌بیگی کارش راحت‌تر می‌شود ولی نشد. الان هم چون نمی‌تواند به حیدریان بپرد به من انتقاد می‌کند، حرف‌هایی که درباره مخالفت من با فیلمش هم ‌زده شد و می‌شود درست نیست چون من اصلاً فیلم آخر او را ندیده‌ام که بخواهم مخالفتی داشته باشم.

من خودم موافق اکران «خانه پدری» با قید رده سنی بالای ۲۰ سال بودم و این تقریباً در شورای نمایش حتی از سوی اعضای ارزشی، مورد اجماع بود و آقای عیاری هم جایی به من گفت که من با نظر شما موافقم ولی آقای ایوبی بعداً آمد و گفت: «من فیلم را دیدم و دخترم حالش بد شد و به نظرم قابل پخش نیست» و فیلم توقیف شد وگرنه همان سال ۹۲ به اصطلاح قال قضیه با رده‌بندی سنی کنده شده بود. وقتی موضوعی ملتهب سوژه فیلمی می‌شود تهیه‌کننده و کارگردان باید از قبل آماده باشند که فیلم‌شان قید رده‌بندی بخورد. با این قیود می‌شود بخشی از توقیف‌ها را سامان داد.