بامزه‌بازی‌های همیشگی: اکسیدان یک جواد عزتی مثل همیشه بامزه دارد، یک امیر جعفری که هر چه تلاش می‌کند به دل نمی‌نشیند، و یک شبنم مقدمی خوب و درست که جذابیت فیلم است. خندیدیم اما نه خیلی... بامزه بود اما دلچسب نبود... خوب دیگه؟ هیچی...کاش سینماگران ایرانی یک مقدار بیشتر فیلم کمدی خوب ببینند و از بامزه‌بازی‌های همیشگی دست بردارند.

حماقت‌های آشنا:

مینای رگ خواب همان اتی بوتیک است انگار، با همان حماقت‌ها با همان سادگی‌ها. با همان زودباوری‌ها. لیلا حاتمی با بازی فوق‌العاده قوی‌اش یک اتی کمی، سن و سال‌‌دارتر را برایمان تصویر کرده که بدبختی‌ها نه تنها بالغ‌اش نکرده بلکه ضیف‌ترش هم کرده. رگ خواب با بازی فوق‌العاده متفاوت و خوب لیلا حاتمی کاراکتری واقعی را برایمان تصویر کرده که با بازی خوب و دور از انتظار کوروش تهامی جذابیت فیلم را صد برابر کرده است. همه بازیگرها بهترین انتخاب برای نقش‌ها هستند. البته که نیمه دوم فیلم قوی‌تر از نیمه اول است.

مرز باریک خیال و واقعیت: فیلم با فضایی شاد و شنگول دو دختر جوان را در حال بازگشت از یک پارتی شبانه نشان می‌دهد. فضا واقعی است. در راه دوست جوان آنان کامی، نیز هم‌راهشان می‌شود. فضا واقعی است. با یک اتومبیل تصادف می‌کنند. باز هم واقعی است. غریبه‌ای پیدایش می‌شود که برایشان نقش منجی را بازی می‌کند. فضا واقعی است؟! فیلم با ورود مرد غریبه ذره‌ذره و به تدریج ذهنمان را می‌سراند در فضایی که مدام از خودمان می‌پرسیم، واقعی است؟ فیلم از نظر بازی به شدت قوی ظاهر می‌شود. بازی متفاوت و روان ترانه علیدوستی، ذوق ادامه تماشای فیلم را صدبرابر می‌کند و البته که به جرئت می‌توان گفت محمدرضا گلزار پا به دنیای جدیدی از بازیگری گذاشته که این‌بار برخلاف همیشه جذابیت چهره‌اش نیست که دیدنش را پذیرفتی می‌کند بلکه بازی پرتعلیق و غیرقابل حدسش است که باعث می‌شود از خودمان بپرسیم این محمدرضا گلزار واقعی است یا خیالی؟

راضی‌ام نمی‌کند: نمی‌شود از دیدن «برادرم خسرو» حظ کافی را برد. نه در اوج و فرود فیلمنامه نه در جسارت کارگردانی و نه در زندگی بخشیدن بازیگران به نقش‌ها، برای تماشاگر این فیلم حظ کافی به وجود نمی‌آید. هیچ نقطه‌ای از فیلم نیست که کمی شعف به خوردمان بدهد. بیتا فرهی با آن که بازی کمی در فیلم دارد اما آنقدر خوب و درست ایفاگر نقش خواهری دلسوز است که به خاطرش صبر می‌کنیم تا فیلمنامه بلاخره جایی جذابیت وافرش را به رخ‌مان بکشد. اما نه... حتی بازی شهاب حسینی در نقش خسرو دوقطبی تنها در لحظات افسردگی شدیدش متقاعدمان می‌کند که از بیماری روانی رنج می‌برد و نه در صحنه‌های شیدایی‌اش... اما فیلم ارزش دیدن ناصر هاشمی را پس از مدت‌ها بر پرده سینما دارد.

آشوب‌های بی‌خود و بی‌جهت: فیلم آباجان سرشار از آشوب‌های بی‌خود و بی‌جهت است. هزاران خرده داستان پر آشوب مقطعی در دل زندگی آباجان که بی‌دلیل بازگو می‌شوند. آشوب‌های بی‌ربط به داستان اصلی که انگار تنها در جهت رنگ و بو دادن به فیلم و سر نرفتن حوصله تماشاچی آن وسط‌ها پیدایشان می‌شود. فیلم به شدت مرا یاد «شیار ۱۴۳» می‌اندازد. البته که فاطمه معتمدآریا مثل همه فیلم‌هایی که در آن‌ها نقش‌آفرینی کرده، استاندارد و خوب نقش آباجان را بازی می‌کند.اما خب این نقش‌آفرینی تنها برای درخشش یک فیلم کافی نیست.