بیداری (1394)

بیداری جز کار هایی است که نه میتوانی از ان بد بگویی و نه به ستایش ان بپردازی بلکه این اثر فرزاد موتمن توانسته ضمن جلب مخاطب از حیث موضوع و گیرایی خوب سناریو و بازی های قابل قبول ما را به نوعی از خطا و اشتباهاتش دور کنه در بحث محتوای داستانی باید عرض کنم قصه در مورد عاشقانه مادرو فرزندی است که به نوعی با موضوع مرگ گلاویز میشوند قصه همزمان در دو زمان روایت میشود یکی سال ۶۳ و دیگری سال ۸۷ خب اگر بخواهیم ی کمی با هم خودمونی باشیم باید بگم موضوع و ایده بسیار تکراری است به این معنا که قصه های با این موضوع زیاد ساخته و پرداخته شده نمونه های فارسی زبان ان میتوان به کار مسیر سبز اشاره کرد و نمونه خارجی اش به کار مشهور روح اشاره داشت که عمده انها فوکوس روی بحث عواطف خود روح بعد از مرگ دارند اما خب از نظر من به هیچ کدام از این موارد نمیتوان خرده گرفت چرا که سینما و تلویزیون بخشیش مختص کار هایی است که یا تکرار یا تلفیق سوژه های پیشین میباشند پس چیزی که باعث جذاب تر شدن یک کار میشه نوع پرداخت و ایرانیزه کردن ان است که در این مورد فیلم تاحدی موفق بوده است فیلمنامه با توجه به ماهیت و خط سیر خوب داستانیش و داشتن سه پرده قطع به یقین کلاسیک است پرده اول ：ارامش ：۱۰تا ۱۵ دقیقه ابتدایی , و بحث خوب پرداخت شخصیت ها تا وقوع تصادف نقطه عطف اول ：وقوع تصادف پرده دوم ： حدود چهل تا پنجاه دقیقه بعدی به بحران هویت قهرمان فیلم اختصاص پیدا میکند نقطه عطف دوم.：برملا شدن راز و رمز هویت قهرمان اصلی فیلم پرده سوم ：حدود ۱۰ تا ۱۵ دقیقه پایانی فهم حقایق و حرکت به سمت نقطه پایانی فیلم نکات مثبت ： ۱：بازی های واقع گرایانه ۲：موسیقی خوب و همراه فیلم ۳：تروکاژ (جلوه های ویژه) خوب و قابل قبول ۴：چرخش دوربین و حرکت دوربین به درستی انجام میشد به نوعی مارو با حال و هوای قهرمان اصلی اشنا میکرد تا بحث همزاد پنداری که یک اصل برای جذب مخاطب است راحت تر اتفاق بیافتد نکات منفی ： ۱：کارگردانی از حیث فضا سازی سال ۶۳ به غیر از مرحله تصویر برداری امبولانس خیابانی دچار لغزش شدید است به این معنا در نوع بک گراند و حتی بحث اتالوناژ که به نوعی به بحث تدوین مربوط میشود باید گفت رنگ ها خیلی شارپ هستند و بک گراند هم تصاویر اشنای سال ۶۳ نمیباشد در مجموع فیلم بدی نیست اگر تمایل داشتید با خرید نسخه اورجینال حمایت بفرمایید